و ما عادت داریم به دیگران بخندیم، بی آن که بدانیم همگی به یک اندازه مضحکیم، با یک تکه زائد که از صورتمان بیرون پریده با آن سوراخ های گنده و بی جا رویش . با صداهای زیر و بم، خنده های وحشتناک.همه ما یک‌سانیم، قبل از آن که روشن فکر یا خاموش فکر باشیم، همه ما گاه آن‌قدر کوتاه فکر می‌کنیم،گاه احساساتی می‌شویم و حرف های احمقانه می‌زنیم که دست کمی از دیگران نداریم.فکر این که یگانه ایم، چشم‌هایمان را می‌بندد و انسانی که نبیند، هیچ وقت روشن نمی‌شود….

پ.ن: بی سر و ته، مثه همیشه.

پ.ن۲: پست قبلی عنوانش اشتباه بود….